خرداد

این روزها

بیشتر از هر روز راه می‌روم

قدم می‌زنم و طول سالن را هی اندازه می‌گیرم

با خودم فکر می‌کنم

چه بی‌هوا این روزها

هوای حوصله‌ام ابری می‌شود

دلتنگ می‌شوم

و با شنیدن صدای هر باد و باران

با دیدن هر آتش و دود

اشک است که به گوشه‌ی چشمم می‌دود

و سخت در تعجبم

که چه کرده است این خرداد با جانم؟

نهم خرداد یکهزار و سیصد و نود و یک

پ.ن.1: توقع زیادی از خودم دارم ولی شما توقع زیادی نداشته باشید. به دل سوخته این روزهایمان رحم کنید و بپذیرید جفنگیاتمان را.

پ.ن.2:آوخ چه کرد با ما این جان روزگار...خرداد!

پ.ن.3: احساس پیری می‌کنم این روزها. حس می‌کنم فرتوت شده‌ام...

باقی بقایتان

شبانه

از اعماق سیاهی این شب بیمار

      برخیز و مرا به خود بخوان

                    مرا از نو بیاغاز

                دم به دم خسته‌ام بده

                  بگذار دوباره از تو بگویم

                           بگذار آغاز کنم در انتهای این فصل سرد

                                                       سرود شکفتن را

                                     بگذار تا سپیده در این جان خسته‌ام فروغی دگرباره پیدا کند

مرا به خود بخوان

 نامم را بی‌وقفه تکرار کن

               دست‌هایم را در میان دست‌های کوچکت بگیر

                     آئینه‌وار

                    صورت در مقابل دهان من بگیر

                         تا با بخار نقش بسته بر صورتت

                              " با مرگ نحس پنجه در افکنم"

                            و باور کنم که هنوز زنده‌ام

در تکرار پیچ و تاب‌های شبانه‌ام

   در کابوس‌هایم

           تنها پژواک صدای تو می‌تواند مرا رها کند

                                                       ازخلاواره‌ای که از حضور انسان و خدا تهی‌است

آن هنگام

می‌خواهم دوباره ردی از بودنم را

بر گونه‌های اساطیری تو بنشانم

      و انگشت‌هایت را بر صورتم احساس کنم

             - انگشت‌هایی آن قدر زیبا

            که گمانم خدا برای خلقت هر چیز لطیفی که هست

                          سر انگشتان تو را به یاری گرفته است-

                            می‌خواهم دوباره نام تو را تکرار کنم

بیست و نهم بهمن هزار و سیصد و نود

شراب

بسیار ناخوشم

    و هیچ چیز نمی‌تواند این حال بد را از من بگیرد

ای آبی آرام!

     ای پاکی ژرف!

      مرا در بر بگیر

      مرا در خود بفشار

                  اما اندوهم را ازمن مگیر

   می‌خواهم که این اندوه

               چونان دانه‌ی انگوری مرا در خود بفشارد

           تا شیره‌ای مطبوع

                                 همچون شرابی خوشرنگ...

آه ای امید پاک!

بگذار تا در تو شراب شوم.

                                                   دی‌ماه هزار و سیصد و نود

بهشت

کافر شده‌ام

به خدایی که می‌پرستید

که غضب می‌پراکند و عذاب

و دوزخش فراخ است و بهشتش کوچک

دیگر از خدایتان خسته شده‌ام

و بهشتش را نمی‌خواهم

من خدای خود را می‌جویم

خدایی که جهانی خلق کند پر از عطر و نور

سرشار از زنانگی

که در هر گوشه‌اش

نقش انحنای اندام انسانی جاریست

من خدای خود را می‌آفرینم

و به پارچه‌های سپید

و به آب و روشنایی

به بهشت موعود می‌رسم.

پانزده مرداد یکهزار و سیصد و نود

بی‌تابانه

ناگهان بی تاب دست‌هایت می‌شوم

بی‌تاب انگشتانت

که گمانم خدا در آفریدن هر چیز خوبی که هست

سرانگشتان تو را وام گرفته است

بی‌تاب شدم

بی‌تاب آن گیسوی رها

دو زلفت که گویی رهایشان کرده‌ای

که طنابی بندازی بر گردنم

و بیاویزی مرا بر آن

بی‌تاب آنم که بادی بوزد در میان شال سفیدت

و عطر موهایت

پرده‌ای بکشد بر فاصله‌ای که میان ماست

"چه بی‌تابانه می‌خواهمت

ای دوریت آزمون سخت تلخ زندهبگوری

چه بی تاب تو را طلب می کنم "^*

* بخشی از شعر احمد شاملو

تیر ماه 90

هیچگاه

هیچگاه

آن قدر کلمه نداشته‌ام

که قافیه‌ای بر نامت پیدا کنم.

و این شعر را

که به نامت سپید شده است

غزل کنم.

هیچ‌وقت آن قدر زمان نداشته‌ام

که پیش از آن‌که کلمات را بر زبان بیاورم

قصیده‌ای بسرایم از برق چشمانت.

سپیده دمان کلمات راهی می‌جویند

تا از محبس قلب

به گذرگاه دهان بیایند

و در غزل، قصیده و شعر سپید چشمانت

                                      جاودانه شوند...

                                                                             تهران- زمستان 89