و مرد همچنان ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ / ﻳﻜﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ: ﺩﻻﻭﺭ ﺑﺮﺧﻴز/ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ/ ﺩﻭﺗﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩﻧﺪ: ﺩﻻﻭﺭ ﺑﺮﺧﻴﺰ/ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ/ ﺩﻩ ﻫﺎ ﺗﻦ ﻭ ﺻﺪﻫﺎ ﺗﻦ ﺧﺮﻭﺵ/ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ: ﺩﻻﻭﺭ ﺑﺮﺧﻴﺰ/ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ/ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺗﻦ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ: ﺩﻻﻭﺭ ﺑﺮﺧﻴز/ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ/ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﺮﺩﺁﻣﺪه/ ﺍﺷﻚ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩند / ﺩﻻﻭﺭ ﺑﺮﺧﻴﺰ/ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ/ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻱ ﺩﺍد / ﻭ ﮔﺎﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻧﻬﺎﺩ
ای مرغ گرفتار بمانی و ببینی
آن روز همایون که به عالم قفسی نیست
به واقع روزی که من از جمهوری اسلامی دل بریدم روزی بود که احکام دادگاه 18 تیر اعلام شد. احساس میکردم که حکم اروجعلی ببرزاده هم بیشتر برای تمسخر مردم بود که میکشیم و به هیچکسی هم مربوط نیست. برای یادآوری بگویم که فرهاد نظری فرمانده میدان در شب حمله به کوی بود. لبخند چندش آور فرهاد نظری هیچ وقت از یادم نمیره
"دوازده سال گذشت. آن که شاکیِ روزنامه سلام بود شد رئیس دولت کودتا. آن که دستور حمله به کوی را صادر کرد شد معاون قوه قضائیه. آن که فرماندهی حمله به کوی را بر عهده داشت شد رئیس سازمان بسیج. آن که جلسه محفل نشینان را اداره می کرد شد نماینده مجلس. آن که دولت وقت را تهدید کرد که دانشجویان را از خیابان جمع خواهد کرد شد شهردار تهران. آن که شب را میان دانشجویان خوابید شد فتنه گر. آن که شهید شد ... ـ"
پ.ن: مطلب داخل گیومه از گودر علی عبدیhttps://www.google.com/reader/item/tag:google.com,2005:reader/item/49bdeb5cf912f2b1 است.
