هیچگاه

هیچگاه

آن قدر کلمه نداشته‌ام

که قافیه‌ای بر نامت پیدا کنم.

و این شعر را

که به نامت سپید شده است

غزل کنم.

هیچ‌وقت آن قدر زمان نداشته‌ام

که پیش از آن‌که کلمات را بر زبان بیاورم

قصیده‌ای بسرایم از برق چشمانت.

سپیده دمان کلمات راهی می‌جویند

تا از محبس قلب

به گذرگاه دهان بیایند

و در غزل، قصیده و شعر سپید چشمانت

                                      جاودانه شوند...

                                                                             تهران- زمستان 89